- tinnio
- tinnĭo ( tīnĭo ), īvi or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [root tan-; cf.: tono, tonitru], to ring, chink, clink, jingle, tinkle, tingle.I.Lit.:II.
tinniit tintinnabulum,
Plaut. Trin. 4, 2, 162: tinnit hastilibus umbo, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 432 Vahl.):apes tinniendo aere perterritas perducet,
Varr. R. R. 3, 16, 30: (Graeci) n (litteram) jucundam et in fine praecipue quasi tinnientem illius ( m litterae) loco ponunt, Quint. 12, 10, 31 (cf. retinnit, Cic. Brut. 46, 171): nec tibi dubito in foro diu tinnisse auriculas, have tingled, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 Mai; cf. tinnitus.—Transf.A.Colloq., to clink money, i. e. to pay:B.exspecto maxime, ecquid Dolabella tinniat,
Cic. Att. 14, 21, 4; cf.trop.: veri speciem dignoscere calles, Nequa subaerato mendosum tinniat auro,
ring false, give a false sound, Pers. 5, 105.—To have a sharp or shrill voice, to cry, scream, sing (ante- and post-class.):comprime te: nimium tinnis,
Plaut. Cas. 2, 3, 32; id. Ps. 3, 2, 99; cf.:tinnire canorā voce,
id. Poen. prol. 33:aliquid se tinniturum promisit,
to sing, Suet. Ner. 20 fin.:vere novo, cum jam tinnire volucres Incipient,
Calp. Ecl. 5, 16.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.